Verslag van het bezoek van Marcha Freriks aan de finca
Mijn bezoek aan de finca van 112 Carlota Galgos/de familie van Charlotte en Dioni del Rio in Malaga
Op 1 augustus 2024 werd mijn droom werkelijkheid toen ik daarheen reisde om 10 dagen te gaan helpen bij hen op de finca en mee te maken hoe het eraan toe ging in een Spaanse opvang voor de Spaanse Galgo's.
Voor deze dagen had ik mijn eigen lieve Galgo bij een logeeradres ondergebracht vóórdat ik daar aankwam met 35 % en luchtvochtigheidsgraad van 80 %……
Bij aankomst volgde een kennismaking met Charlotte, een hartelijke Engelse vrouw, en met Dioni, haar Spaanse echtgenoot.
De rondleiding begon over deze fantastische finca.
Maar dit was geen doorsnee asiel!
Wát een prachtige plek hadden deze mensen gemaakt van wat ooit een stuk landbouwgrond was geweest!
Een oase voor de honden; er was een boomgaard waar verschillende blokhutjes met voorportaal stonden waar gemiddeld 3 á 4 honden in woonden. En omdat het daar zo warm was, hadden ze voor ieder huisje een ventilator én vernevelaar aangebracht voor enige verkoeling.
Ook was er een quarantaine-huisje met tuin waar de honden ter observatie in konden verblijven, een kleine kliniek en een weiland waarin de honden konden uitrennen. Er was ook nog een opvang voor schildpadden, die in een “stilte-terrein” werden ondergebracht. Je kon daar zijn om te mediteren of even tot jezelf te komen.
Hun woonhuis werd bezet door +/- 5 honden, waaronder een grote waakhond (nódig)!, een aantal kleine hondjes en een Galgo die zij zelf van een strop ter verhanging hadden gered en té kwetsbaar was geworden om bij andere honden te plaatsen.
De stacaravan waar ik logeerde voelde knus, vrolijk comfortabel aan en was ingericht met alles erop en eraan; zelfs met airco, tv, 2e slaapkamer, een keukentje, een douche en voelde mij meteen thuis door de weelderige begroeiing in de tuin én de vijgenboom die pal voor de deur stond, heerlijk!
Er logeerde in de 2e caravan een meisje uit Parijs, die daar voor haar stage en opleiding voor dierenarts verbleef.
Die middag werden WIJ voorgesteld aan de honden, waarvan Charlotte ze allen bij naam kende en precies wist welk karakter ze hadden.
Alle honden waren zooooo zachtaardig en vrolijk en sommige angstig, wat begrijpelijk is na wat zij meegemaakt hadden.
Uiteraard werd er veel geknuffeld en gespeeld met de honden die dat wilden en altijd was er wel één lastpak bij die alsmaar voor je voeten liep wanneer je aan het werk was haha.
Charlotte vertelde ons ook prachtige en ook de gruwelijkste verhalen over wat zij hadden ervaren in hun leven op de finca.
Het is voor de windhond een kwestie van overleven daar in Spanje en alleen als je geluk hebt word je gered.
Toen ik aangaf graag te willen helpen, legde Charlotte uit hoe hun werkwijze was; alles nauwgezet volgens een plan en alles in het voordeel van de honden.
Ze komen daar niets te kort en zijn daar soms gelukkiger dan in een woonhuis, wat de meeste van hen nooit hebben gekend.
De telefoon staat de hele dag áán om foto’s te maken, mensen te woord te staan en geregeld belt er wel een galguero (jager) die zijn honden “kwijt moet”.
Wanneer er na 2 telefoontjes nog geen actie is ondernomen, wordt er gedreigd met “dan dump ik ze”, of “ik hang ze op” is dan het verhaal!
Dan gaat Dioni voor dag en dauw of ’s-avonds laat nog op pad om de honden op te halen. Het zijn dan weleens ritten van een paar uur rijden…..…en komt dan terug met soms uitgemergelde en/of gewonde slachtoffers van de jacht of een fokprogramma. Het komt ook wel voor dat er gezonde honden bij zijn, waar de jagers dan gewoon vanaf willen.
Oók aan therapie is gedacht; de honden die dit nodig hebben, krijgen dit in hun zwembad met zout water op de finca om hun spieren te activeren en te verstevigen. Ik heb daar zelf ook 's-avonds eens in gezwommen; je kunt daar heerlijk in blijven drijven en is ook goed voor je huid hihi.
De familie wordt nog weleens ingezet om te helpen; Charlotte’s dochter is in opleiding als dierenarts en haar schoondochter weet ook van aanpakken; allemaal mensen met een goed hart.
Charlotte en Dioni zijn goud waard en doen dit werk 24/7 met een enorme dosis passie! Ik heb daar grote bewondering voor.
Het moeilijkste van alles vond ik nog om de finca na 10 dagen weer te moeten verlaten na dit indrukwekkende verblijf. Je raakt toch wel gehecht aan deze prachtige plek en aan deze zachtaardige en aanhankelijke zielen!
Hartelijk dank aan iedereen die dit voor mij mogelijk heeft gemaakt; het was een fascinerende ervaring en zou het iedereen willen aanraden!
Goede groet,
Marcha